Kiedyś ich w kościołach po prostu nie było. Zresztą, na Ukrainie, gdzie dominują prawosławni, wcale nie jest czymś oczywistym, że ławki muszą być.. Przecież w większości cerkiew nie znajdziemy siedzisk, na których można by usiąść. Jednak, nawet dla miejscowych, wyznacznikiem tradycji zachodniej (łacińskiej) jest obecność w kościele ławek.
Na początku do Prawdyne trafiły takie, pospinane metalem, zielone fotele. Pochodziły one z dawnego kinoteatru im. Pawlika Morozowa w Chersoniu (tzn. naszego katolickiego kościoła!). Później pojawiły się proste ławeczki, bez podparcia. Od dziś w parafii mamy dostojne, dębowe ławy z oparciami na plecy, miejscem, by uklęknąć… Dla mnie to oznacza, że kościół w środku jest gotowy, aby go na nowo konsekrować. Brakuje jeszcze prawdziwego konfesjonału, chrzcielnicy, ale wszystko staje się możliwym w czasie. Teraz wnętrze wygląda jak kościół.
Bardzo dziękuję w tym miejscu, tym, którzy nam pomogli sfinansować te dwanaście ławek – wyszło prawie 20.000 zł. To dużo – jak na nasze możliwości i więcej niż początkowo planowaliśmy. Trzeba się jednak cieszyć z tego, że się udało.
Czas w Prawdyne, przynajmniej dla małej garstki, płynie w rytmie roku liturgicznego. W tym roku udało się nam kontynuować tradycję zapoczątkowaną w ubiegłym roku i po raz drugi zebraliśmy się na dłuższej liturgii Wigilii Zesłania Ducha Świętego, przypominającej noc czuwania Paschalnego. Po raz pierwszy natomiast wyruszyła procesja Bożego Ciała ulicami wioski. Dotąd odbywała się albo wewnątrz Kościoła albo na placu przykościelnym… Parafianie przygotowali cztery symboliczne ołtarze składające się z obrazu (ikony), stolika nakrytego białym obrusem i bukietu kwiatów. Po mszy świętej procesja przeszła zgodnie z wyznaczoną trasą. W drodze zaśpiewaliśmy litanię do Matki Bożej i Serca Jezusowego oraz pieśni eucharystyczne i maryjne… Trochę nietypowo, ale dzięki temu udało się włączyć większość z naszej maleńkiej garstki do śpiewu. Niewielka liczba gapiów, jaka nas obserwowała w centrum w centrum, i tak chyba nie zrozumiała sensu tej modlitwy… A prosiliśmy o urodzaj, błogosławiąc Najświętszym Sakramentem domy, ogrody i pola; a także, by Pan Bóg zachował nas od głody, ognia i wojny.
Poza tym codzienność… Mało nas. Kilka naszych pań wzięło sobie i w tym roku na serce troskę o przykościelny teren i pod wodzą Pani Luby pielęgnuje rośliny i regularnie odchwaszcza rabatki z kwiatami i krzewami… Z kolei w kościele dokonaliśmy zmian w ustawieniu w prezbiterium – zawisła figura Jezusa Ukrzyżowanego (dar od Pana Jacka), zostało wmurowane tabernakulum na stałe w ścianę, całun został przewieszony wyżej, pojawił się obraz Ostatniej Wieczerzy (dar od Pana Arkadiusza) i przed ołtarzem figura piety. Z kolei w nawie bocznej została powieszona ikona św. Józefa (dar od Pani Agaty). Dziękujemy naszym dobrodziejom za ten wkład w upiększanie parafialnej świątyni.
I rozpoczął się czas przygotowania do centralnej Uroczystości naszego Jubileuszu 175-lecia, którą planujemy 6. sierpnia o godz. 12.00, na którą już teraz zapraszamy!
Przyszła długo oczekiwana w tym roku wiosna. Trawa się zazieleniła i już po raz pierwszy w tym roku została skoszona. Kwiaty nie zdążyły zakwitnąć na Wielkanoc, ale powoli odsłaniają swoje piękno przed przechodniami. Część róż przy kościele niestety przemarzła…
Bieżący rok rozpoczęliśmy dość intensywnymi pracami remontowo-budowlanymi. Dzięki pomocy uzyskanej z Kirche im Not udało się zakończyć prace na chórze kościoła, jak również stworzyć oddzielną łazienkę i aneks kuchenny dla parafian. Ostatecznie wydzielanie plebanii albo ściślej części zamieszkalnej przez księdza na chórze kościoła zostało ukończone.
Oprócz tego przed frontem kościoła zostało położone dodatkowo ponad sto metrów kwadratowym kostki w miejscu dotychczasowego klepiska pomieszanego z resztkami sowieckiego asfaltu, co nadało obecnie bardziej majestatyczny wyglądu całości, a w dodatku zmniejszy ilość błota wnoszonego do kościoła po każdym deszczu. (Cóż, niektóre parafianki przystosowały się i do uprzednich warunków, przynosząc do kościoła obuwie zamienne – kapcie :)).
I jeszcze jedna inwestycja, którą rozpoczęliśmy w ubiegłym roku, a która jest obecnie finalizowana – niewielki budynek gospodarczy przy kościele jest prawie gotowy… W razie czego łatwo będzie go przerobić na kapliczkę, gdyż w założeniu komponuje z bryłą kościoła.
Oczywiście to wszystko jest możliwe dzięki pomocy z zewnątrz, dzięki naszym dobrodziejom. W tym miejscu ośmielam się jeszcze raz zwrócić z prośbą o pomoc. Nadszedł czas, aby w końcu zatroszczyć się o prawdziwe ławki w kościele (obecne bardziej pasują do stodoły albo dla ogniska). Został przygotowany projekt wykonania dwunastu ławek z jasionu – niestety koszt całości oscyluje na 117.000 hrywni (to jest około 16.000 zł) i nie jest możliwy dla nas samodzielnie do udźwignięcia. Bardzo chcielibyśmy, aby te ławki były gotowe w naszym Jubileuszowym Roku 175-lecia założenia Prawdyne przez katolików, przesiedleńców ze wschodnich rubieży Rzeczpospolitej. Byłby to już ostatni element przed możliwą rekonsekracją Kościoła. Jeśli ktoś z Szanownych Czytelników może pomóc bardzo proszę o wpłatę na konto (z dopiskiem PRAWDYNE):
Warto jeszcze odnotować, że w Poniedziałek Wielkanocny dotarł do naszego kościoła obraz Ostatnia Wieczerza już wcześniej podarowany przez Pana Arkadiusza Kosteckiego… Wkrótce pojawi się również ikona św. Józefa z Dzieciątkiem i monumentalna pasja wykonana z drzewa lipowego… Ale o tych pracach artystycznych wkrótce.
Duszpasterstwo w tym roku koncentrujemy na naszym Jubileuszu… Jednym ze znaków są konferencje zaproszonych gości, którzy dzielą się swoim doświadczeniem wiary. Wysłuchaliśmy już świadectw o. Anastsija (Stanisława Danielewskiego) z Prawosławnej Cerkwi Ukrainy, s. Alberty ze Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia, ks. Petra Furmana (w ramach wielkopostnych rekolekcji); w najbliższą niedzielę posłuchamy ks. Maksyma Mazno… Chwała Panu! Również św. Józef jest nam bliski w tym szczególnym czasie… I szukamy możliwości odrodzenia naszej parafii – czytamy w ramach katechezy Instrukcję Kongregacji do Spraw Duchowieństwa poświęconą ewangelicznemu odnowieniu wspólnoty parafialnej.
Łazienka dla parafian
Aneks kuchenny dla potrzeb duszpasterskich
Droga do kościoła
Odrodzenie – obraz Rusłana Bieleckiego
Ostatnia Wieczerza – obraz Pana Arkadiusza R. Kosteckiego
Do tegorocznych Świąt poprzez wielkopostne rekolekcje przygotowywał nas o. Petro Furman, proboszcz par. MB Różańcowej w Tulczynie (Diecezja Kamieniecko-Podolska)… Te trzy dni, 12-14 marca szybko przeminęły; tym bardziej, że o. Petro posługiwał słowem równolegle w mikołajewskiej parafii.
Sam Wielki Tydzień rozpoczął się tradycyjną procesją z gałązkami wierzb lub kotków… Nasz lektor czytając Mękę Pańską tak mocno ją przeżywał, że w pewnym momencie brakło mu sił. Po chwilowej niedyspozycji i powrócił do roli…
Msza Krzyżma w katedrze odbyła się, Biskup mówił o wysokich wymaganiach, jakie powinno się stawiać kapłanom, ale niestety udział duchowieństwa w tej Uroczystości został ograniczony i w większości nie mogliśmy przybyć do katedry….
W Wielki Czwartek rozpoczęła się najdłuższa liturgia w Roku. Błogosławieństwo Boże, kończące owe celebracje zostało udzielone, zgodnie z tradycją Kościoła, w Świętą Noc Paschy. Wszystko, co robimy od czwartkowego wieczora do soboty staje się częścią Wielkiego Triduum… Przeżywamy celebracje w kościele, ale i domowe, zawodowe życie winniśmy włączać w tą liturgię.
W Piątek na Liturgii Męki Pańskiej był z nami o. Anastasij, z Prawosławnej Ukraińskiej Cerkwi. Było uroczyście, szczególnie, kiedy dwaj kapłani – łacinnik i prawosławny razem odmawiali Wielką Modlitwę Powszechną, jak i gdy śpiewali Mękę wg św. Jana.
Ogień, poświęcony na początku Uroczystości Wigilii Paschalnej szybko dotarł do wszystkich uczestników nocnej liturgii. Świece rozpromieniły mrok kościoła… Zabrzmiało w końcu radosne Alleluja. Chrystus Zmartwychwstał!
W niedzielę Zmartwychwstania Pańskiego Chrystusa do swojego serca po raz pierwszy przyjęła Maryna, jaka dwa lata przygotowywała się do tej Uroczystości uczęszczając na katechezę i uczestnicząc w życiu parafii. Po mszy była mała agapa w formie tradycyjnego, wielkanocnego śniadania.
W czasie Świąt towarzyszył nam chór z miejscowego domu kultury, przygotowywany do tych Uroczystości przez dwa miesiące ciężkiej pracy przez naszą organistkę i trochę z moim udziałem.
Abrykosy to brzoskwinie. Oczywiście to nie sezon na te owoce. Powód, jakim był mój wyjazd do tych dwóch parafii, do św. Antoniego w Oleszkach i Matki Bożej Fatimskiej w Abrykosówce to wielkopostne rekolekcje, do których poprowadzenia zostałem zaproszony przez o. Anatolija.
Trzy dobre dni (5-7 marca), w czasie których udało się nieco głębiej pochylić nad słowem.
W piątek znaleźliśmy się w winnicy wraz z niegodziwymi sługami, którzy zdecydowali się na zabicie syna gospodarza. Bezgraniczna miłość Boga sprawiła, że paradoksalnie w ten sposób staliśmy się spadkobiercami. Ta ewangelia stała się dla nas zaproszeniem do pracy w kościele, dla którego narodziliśmy się w ten sposób.
Sobota – po raz kolejny zadźwięczała w naszych ustach przypowieść o dwóch synach. I szukaliśmy dróg z możliwego zagubienia się (szczególnie będąc blisko Ojca jak starszy syn!). Św. Józef (dzięki słowu papieża z dokumentu Patris Corde o zbieżności postawy św. Józefa z Miłosiernym Ojcem) pozwolił nam zobaczyć pokorę i twórczą odwagę jako środki przezwyciężenia dramatu odejścia od Boga.
Niedziela – przyjęliśmy Boże prawo jako odpowiedź na miłość Boga i ujrzeliśmy, że w świątyni jesteśmy zaproszeni do zaprzestania naszych targów z Bogiem i postawieniem go w centralnym miejscu.
To był dobry czas… Bycia ze Słowem i bycia z bratem – kapłanem.
Tak, rozpoczął się Wielki Post. Dziś po raz pierwszy w tym roku zabrzmiała rzewna melodia Gorzkich Żali…
Cóż rzec? Dokonaliśmy lekkich zmian w wystroju prezbiterium. Ołtarz został cofnięty nieco w głąb. Dzięki temu kapłan i wierni zwrócili się w jednym kierunku, w stronę Krzyża i ku żywej obecności Boga w Eucharystii. Dla mnie jest to głęboki znak wspólnoty skoncentrowanej na Jezusie, nie zaś na samej sobie. Prosta dekoracja z prawej strony wskazuje na potrzebę odnowienia się w Miłosiernym Jezusie, w sakramencie pokuty…
Od strony duszpasterskiej kontynuujemy obecne już dzieła. Z racji roku św. Józefa, w każdą sobotę, w trakcie liturgii jest głoszona okolicznościowa konferencja w oparciu o dokument papieża Franciszka Patris corde. Poza tym bez zmian – chór, katecheza, język polski… Chorzy. To, co powoli owocuje w parafii, to obecność na miejscu kapłana. Do otwartego kościoła (albo do księdza) w ciągu dnia przychodzi coraz więcej osób, nie koniecznie katolików.
Dzięki środkom pozyskanym z fundacji Kirche im Not kontynuujemy prace remontowe wewnątrz świątyni. Powstało już na parterze dopełnienie zaplecza duszpasterskiego dla naszych parafian (aneks kuchenny i łazienka), zaś na chórze lada dzień zostaną zamontowane drewniane balaski. Jak zawsze polecamy modlitwie naszych dobrodziejów. Dzięki Wam nasza parafia żyje!
Rano biorąc z kościoła poświęconą wodę, natknąłem się na taflę (poświęconego) lodu. W naszym parafialnym kościele temperatura spadła nieco poniżej zera. I jak okazuje się, poświęcona woda, nie zmieniła właściwości fizykochemicznych, i zwyczajnie zamarzła. Trwa czas wizyty duszpasterskiej. Teoretycznie, w bieżącym roku nasz biskup nie zachęcał zbyt mocno do odwiedzania wiernych (choć parę jego zdjęć z kolędy w katedrze pojawiło się w publicznej przestrzeni), ale zostawił otwartą furtkę dla takich odwiedzin. W wypadku mojej mikroparafii, gdzie co niedzielę spotykam się z niemal wszystkimi swoimi parafianami i znajduje chwilę, by zamienić z nimi choćby kilka słów albo siąść przy wspólnej agapie po mszy świętej (jak choćby ostatnio przy okazji urodzin p. Musi), byłoby czymś absurdalnym odmówić noworocznego błogosławieństwa chaty i spotkania w domu. Więc poszedłem w szalonym tempie, odwiedzając średnio jeden dom dziennie. Szczególnie się cieszę ze spotkań z mężami naszych parafianek, których rzadziej widuję. Osobiście ograniczam się do modlitwy błogosławieństwa, rezygnując ze Wschodniej tradycji “posiewania”. Kilka grup kolędników nawiedziło moją kościelną chatę i posiało mi na posadzce owies (i może pszenicę) dla szczęścia w nowym roku. Żeby latem nie wprowadzać do środka kombajnów na żniwa, szybko zmiotłem rozsypane w dobrej wierze zboże z kruchty kościoła.
W ostatnim czasie p. Rusłan podarował namalowany swoimi rękami (przy dziesięciu dioptriach na oczach) obraz naszego kościoła. Wygląda jak stodoła, ale faktycznie w 2010 roku przed rozpoczęciem remontów bardziej przypominał rujnującą się pozostałość kołchozu niż katolicki kościół. Przy pomocy “maślanych” farb oddał sielankowo-wiejski charakter naszej parafii (i nota bene wspólnoty). Obiecał jeszcze jedno dzieło. Będziemy czekać.
Tradycyjnie parę słów podsumowania na temat pracy duszpasterskiej i sprawozdanie z finansów naszej wspólnoty.
Zatem:
1. Koronowirus zasadniczo nie przeszkodził w tegorocznej pracy duszpasterskiej. Najtrudniejszy był okres Wielkanocy, kiedy ograniczenia wymusiły na nas wprowadzenie dodatkowej niedzielnej mszy świętej (obowiązywał wówczas dość rygorystyczny limit 10-osobowy). Cieszy jednak, że mimo rozwoju epidemii frekwencja na niedzielnych mszach się utrzymała, a po wakacjach zaczęła rosnąć i obecnie zwykle w liturgii uczestniczy około dwudziestu osób (wobec 12-15 w 2019 r.);
2. Podobnie jak w minionym roku, głównym wydarzeniem w naszej parafii był odpust ku czci Przemienienia Pańskiego. Uczestniczyło w nim ponad sto osób; przyjechało sporo gości, głównie z Chersonia. Uroczystości poprowadził ks. Adam, kustosz Sanktuarium MB Janowskiej. Również relatywnie dużo osób uczestniczyło w liturgiach okresu Bożego Narodzenia (ponad 50 osób). Bardzo cieszyło duże zaangażowanie parafian w okresie Adwentu, gdzie w codziennych mszach roratnich uczestniczyło ok. 10 osób.
3. W księgach metrykalnych odnotowano cztery pogrzeby, dwa chrzty święte. Odbywa się regularna katecheza w dwóch grupach wiekowych w Prawdyne oraz katecheza rodzinna w miejscowości Grozowe.
4. Regularnie odbywają się w parafii spotkania chóru (osób związanych z budynkiem Domu Kultury w Prawdyne), który śpiewa w czasie głównych uroczystości religijnych naszej wspólnoty.
5. Zainaugurowaliśmy Jubileusz 175-lecia obecności katolików w Prawdyne. Modlimy się w intencji planowanych latem misji parafialnych i o nawrócenie mieszkańców wioski.
6. Dzieci (i młodzież) z naszej parafii uczestniczyły latem w dziesięciodniowym wypoczynku w Hajworonie, zaś jesienią w trzydniowych rekolekcjach w Chersoniu.
Od strony remontowo-budowlanej:
1. Wykonano system nawodnienia wokół kościoła;
2. Położono kolejny fragment kostki brukowej (plac z prawej strony kościoła);
3. Wykonano bramy i furtki, zamykając prace przy ogrodzeniu kościoła;
4. Prowadzono dalsze prace na chórze kościoła (wylewka, posadzka) i wydzielono tam prowizorycznie część mieszkalną dla kapłana;
5. Postawiono pięciometrowy, dębowy krzyż na placu kościelnym, a także położono płytkę wokół niego;
6. Wmurowano w nisze od strony frontu kościoła figury Serc Jezusa i Maryi;
7. Dokonano nasadzenia ponad stu tuj i krzewów na placu kościelnym;
8. Zakupiono brakujące meble do zakrystii, nowy syntetyzator oraz urządzenie wielofunkcyjne dla parafii.
Poniżej można zapoznać się z zestawieniem przychodów i wydatków za rok 2020. W stosunku do ubiegłego roku parafia dysponowała budżetem o ok. 20% niższym. Najbardziej zmniejszył się przychody z tytułu pomocy z polskich parafii (zbiórki), bo ok. 80%. Parafię w tym roku uratowali indywidualni darczyńcy, których datki stanowiły blisko połowę dochodów parafii. Bóg zapłać za Waszą pomoc! Struktura wydatków jest zbliżona do zeszłorocznej.
WYDATKI
PRZYCHODY
nadwyżka na 31.12.2020 r.
78,24 zł
stan zadłużenia na 01.01.2020 r.
8 678,54 zł
ofiary złożone przez indywidualnych darczyńców
354 94,83 zł
remontowo-budowlane
30 484,21 zł
dochody z pracy kapłana w innych parafiach (kolęda, zastępstwa)
10 582,39 zł
wydatki bieżące (utrzymanie par., samochód parafialny)
24 431,32 zł
dochody z mszy św. binacyjnych
7 961,53 zł
pomoc potrzebującym
4432,77 zł
dofinansowania zadań z fundacji kościelnych
10 215,38 zł
wynagrodzenia(siostra, organistka)
4 015,93 zł
zbiórki celowe w polskich parafiach
7 710,40 zł
72042,77 zł
72042,77 zł
Przed nami:
– przygotowanie obchodów Jubileuszu w naszej parafii;
– dalsze prace na chórze kościoła, położenie płytki od frontu kościoła (100 m2), ławki do kościoła itd.
Był wertep (żłóbek), a w jego sercu – Dzieciątko Jezus. Chrystus narodził się! Wysławiamy go! Św. Franciszek z Asyżu w 1223 r. pierwsze jasła umieścił przed ołtarzem – nie było w nim nawet Dzieciątka. Sianko w żłobie. Nic więcej. Intuicyjnie jednak wchodzący do kościoła odkrywali, że Jezus, który na każdej Eucharystii “rodzi się” pod osłoną chleba, to ten sam Jezus, którego Maryja powiła przeszło dwa tysiące lat temu. I tą prawdę chciałem przekazać w Wigilijną Noc parafianom i przybyłym gościom.
Był 25. grudnia z nami o. Anastasij, którego poprosiłem o świadectwo. Prawosławny Baciuszka wyznał, a nie zaprzeczył, że kocha kościół, bo kocha Chrystusa. I miłość, ta Objawiona miłość, każe mu poszukiwać najgłębszej Prawdy w kościele.
I był szczedrik. Słownik przekłada owo tajemnicze słowo na znane nam inne – pastorałka. Logicznie szczedrik nie jest pastorałką, bo czyż na Boże Narodzenie na Ukrainie przylatują jaskółki i obiecują worek złota. Nie o logikę jednak tu idzie… A o kolędowanie i obietnicę błogosławieństwa. Często posiewanie (czyli odwiedziny z kolędą i sypanie w chacie zboża) było związane ze śpiewem tego szczedrika. Zatem wybrzmiał on w pełni na koniec naszej świątecznej liturgii. Był bowiem nasz na wpół kościelny chór.
W dniu 4. grudnia 2020 r. został postawiony na placu przykościelnym krzyż. Ponad pięciometrowy, dębowy znak zwycięstwa Chrystusa nad śmiercią ma być dla nas symbolem Jubileuszowego Roku, 175-lecia obecności katolików w Prawdyne (1846-2021).
Serdeczne podziękowani dla p. Petra – leśniczego z Iwano-Frankowa (lwowskie) za przekazane z miejscowego leśnictwa drzewa i przygotowanie krzyża do transportu; o. Adamowi, kustoszowi Sanktuarium Matki Boskiej Janowskiej – za finansową pomoc; brygadzie z Prawdyne – za udostępnienie specjalistycznego ciągnika, dzięki któremu krzyż mógł być obstalowany; i wszystkim dobrodziejom, którzy na co dzień wspierają naszą misyjną placówkę na Południu Ukrainy.
Strona opisuje pracę ks. Łukasza Mika, Misjonarza Miłosierdzia, pracującego w Diecezji Odesko-Symferopolskiej na Ukrainie.
