W gruncie rzeczy do końca nie wiadomo, czy była to konsekracja, czy rekonsekracja. Przypuszczam jednak, że kościół przed jego zamknięciem w 1930 r. był konsekrowany. Upłynęło wszak co najmniej kilkanaście (a może kilkadziesiąt lat) lat od zakończenia jego budowy. 31 grudnia 2009 r. zrujnowany budynek został przekazany miejscowej wspólnocie katolickiej. Od tego czasu formalnie rozpoczęto prace rekonstrukcyjne. Położono nowy dach, wstawiono okna, zamurowano wjazdy do kościoła stworzone za sowieckich czasów dla wwożenia weń ziarna, zerwano starą podłogę, zbito zatrute tynki i wiele kolejnych prac, również artystycznych, które trwały po dziś dzień.
3 października 2021 r. o godz. 11.00 rozpoczęła się Uroczysta Msza Święta podczas której Biskup Stanisław Szyrokorardiuk, Ordynariusz Diecezji Odesko-Symferopolskiej na nowo poświęcił odrestaurowany kościół. Prawie wszystko odbyło się zgodnie z rytem przewidzianym księgami liturgicznym, choć pominięto obrzędy przekazania kościoła przez budowniczych (Carstwo Niebieskie daj im Panie!) i wmurowania relikwii w mensę ołtarzową (niestety nie mieliśmy tychże). W skierowanej do przybyłych wiernych homilii nasz Pasterz mówił przede wszystkim o kryzysie rodziny. Na Uroczystość przybył również chersoński proboszcz wraz z grupką swoich parafian. Tradycyjnie już, jak podczas wszystkich większych Uroczystości, towarzyszył nam niewielki chór złożony ze śpiewaków miejscowego Domu Kultury. Pani wicekonsul z Odessy przekazała nam również okolicznościowy list-podziękowanie od Pana Ministra Jana Dziedziczaka, odpowiadającego w polskim rządzie za “Polonię”. Po liturgii odbyła się wspólna agapa.
Sama Uroczystość miała podniosły charakter i stała się źródłem radości dla mojego serca. Jedno tylko boli – piękny kościół – a nas wiernych w Prawdyne wciąż garstka. I co raz mocniej widać, że dla większości mieszkańców wioski nasza świątynia jest obojętna… Ludzie przestali poszukiwać Boga – wystarcza im banalne stwierdzenie, że mają go w sercu.
